இசை மழையும் அடை மழையும்

17^th December 2005 @ Brahma Gana Sabha, Jayanthi Kumaresh, Arjun Kumar and Sukanya, 4.30 P.M

ஜெயந்தியின் கச்சேரி 4.00 மணிக்கு 4.30-க்கா என்று உறுதியாகத் தெரியாத நிலையில், சகேதராமனின் கச்சேரி முடியும் வரை இருக்காமல் முன்னரே கிளம்ப்பிவிட்டதை போன பதிவில் கூறியிருந்தேன். கச்சேரி 4.30 மணிக்குதான். 4.00 மணிக்கு சிவகாமி பெத்தாச்சி அரங்கிற்குச் சென்ற போது சுபாஷிணி பார்த்தசாரதி பைரவி பாடிக் கொண்டிருந்தார். இன்னும் அரை மணி நேரம் இருக்கையில், காண்டீன் பக்கம் போய் ஃபில்டர் காபி சாப்பிடலாம் என்று பார்த்தால், 'காண்டீன்' என்று பலகை இருந்த புல் வெளி ஆவினங்களுக்குரிய காண்டீனாய் விளங்கியது. (மழை பேய்து கொண்டிருந்ததால் அரங்கின் பின்புறம் காண்டீன் மாற்றியிருக்கிறார்கள். ஜெயந்தி குமரேஷின் கச்சேரி முடிந்த பின் படையெடுத்த கூட்டத்தை பின் தொடர்ந்த போதுதான் எனக்கு விஷயம் விளங்கியது.) காபி கிடைக்காத நிலையில் துக்கடாவில் சுபாஷிணி காபி ராகத்தைத் தொடங்க அரங்கினுள் நுழைந்தேன். வழக்கம் போல 'என்ன தவம் செய்தனை'-தான் இங்கேயும். ஆனால், இந்த பாடல் யசோதையின் தவத்தைப் பற்றியதுதானா என்று சந்தேகமாக இருந்தது. காரணம், யசோதை கண்ணனை உரலில்தானே கட்டினார், சுபாஷிணியோ "குரலில் கட்டி வாய் பொத்தி, கண்ணனைக் கெஞ்ச வைத்த" 'யாரையோ' பற்றி பாடிக் கொண்டிருந்தார்.

4.35-க்கு ஸ்ருதியெல்லாம் சேர்த்து முடித்த ஜெயந்தி குமரேஷின் பார்ட்டி, திரை விலகியவுடன் வணக்கம் தெரிவிக்க, அரங்கில் கைதட்டல் ஒலித்தது. வெளியில் அடை மழை ஆரம்பித்து விட்ட நிலையில் இசை மழையைக் கேட்க பத்து பேராவது இருப்பார்களா என்று பார்த்த போது, சுமார் பத்து பேர் இருப்பது தெரிந்தது:-). பிலஹரி ராகத்தை அழகாகப் படம்பிடித்துக் காட்டிவிட்டு, நாராயண தீர்த்தரின் "பூரய மம காமம்" பாடலைத் தொடங்கினார் ஜெயந்தி. பெரும்பாலான நாராயண தீர்த்தர் தரங்கங்கள் துக்கடாவாக பாடப்படும் நிலையில், இவரின் முயற்சி இன்ப ஆச்சரியத்தை ஏற்படுத்தியது. (இன்னும் பல ஆச்சரியங்கள் தொடரவிருப்பதை அப்பொழுது நான் உணர்ந்திருக்கவில்லை)

வீணை கமகங்களை இழைத்து வாசிக்க அற்புதமான வாத்தியம் எனினும், கீர்த்தனைகள் வாசிக்கும் பொழுது, சாஹித்யங்களை பாடகர் பாடும் பொழுது ஏற்படும் உணர்வை இக்கருவியில் கொண்டு வருவது கடினம். பல சமயங்களில், வாத்திய இசைகளில் சங்கதிகளுக்கு முக்கியத்துவம் அளிக்கப்பட்டு சாஹித்யம் பின்னுக்குத் தள்ளப்பட்டுவிடும். அன்று ஜெயந்தி வாசித்த அத்தனை கீர்த்தனைகளிலும் சாஹித்யத்தை தெளிவாகக் கேட்க முடிந்தது. மத்யம காலத்தில், விறுவிறுப்பான கற்பனை ஸ்வரங்களை ஜெயந்தி வாசித்த போதே கச்சேரி களை கட்டிவிட்டது.

பிலஹரியைத் தொடர்ந்து, குமுதக்ரியாவில் தீக்ஷிதரின் 'அர்த்தநாரீஸ்வரம்' வாசிக்கப் போவதாக ஜெயந்தி அறிவித்தார். மும்மூர்த்திகளுள் வைணிகராக விளங்கிய தீக்ஷிதரின் கிருதியை ஜெயந்தி தேர்ந்தெடுத்ததில் ஆச்சரியம் ஏதுமில்லையெனினும், வழக்கமாய் வரும் பந்துவராளியோ பூர்வி கல்யாணியோ இல்லாமல், பந்துவராளியின் அழகிய அரிய ஜன்யமான குமுதக்ரியாவை எடுத்துக் கொண்டது ஆச்சரியம் நம்பர் 2. ரூபக தாளத்தில் அமைந்த பாடலின் பல்லவியில் விஸ்தாரமான ஸ்வரப்ரஸ்தாரமும், குறைப்பும் செய்தார். அர்ஜுன் குமார் மற்றும் சுகன்யா (முதல் முறையாக ஒரு பெண் கட வித்வானைக் காண்கிறேன். நன்றாகவே வாசிக்கிறார்!).

குமுதக்ரியாவைத் தொடர்ந்து வந்ததும் ஒரு ஆச்சரியம்தான்! முத்தையா பாகவதரின் 'தரு வர்ணத்தை' மூன்றாவது ஐட்டமாக வாசித்தார் ஜெயந்தி. தரு வர்ணம் எனப்படுவது யாதெனில் அந்த வர்ணத்தின் சிட்டை ச்வரங்களில் ச்வரம், ஜதி மற்றும் சாஹித்யம் மூன்றும் வரும். (இதை விளக்கிச் சொன்னதும் ஜெயந்திதான்). இரண்டு களை ஆதி தாளத்தில் விளம்ப கால வர்ணத்தின் மூலம் அழகிய கமாஸ் ராகம் அரங்கை நிறைத்தது. (இதில் ஆச்சரியம் என்ன என்று கேட்பவர்களுக்கு: வர்ணம் 99.99% கச்சேரியின் முதல் ஐட்டமாக பாட/வாசிக்கப்படும் விஷயம், இதை மூன்றாவது இடத்துக்கு தள்ளியதுதான் ஆச்சரியம். கச்சேரி முடிந்தபின், இதை மூன்றாவதாக வாசித்ததன் காரணம் கேட்ட போது, "It is a relatively slow piece. So, I was not sure how it would come out if I had started the concert with it", என்றார்.) வர்ணத்தை மூன்றாவதாக வாசித்து tradition-ஐ உடைத்துதான் ஆச்சரியம் என்றால், இப்பொழுது வர்ணத்தை வாசித்ததால் அதனைத் தொடர்ந்து 'விநாயகர் கீர்த்தனை' வாசிக்கிறேன் என்று மீண்டும் tradition-க்குத் தாவியது கொஞ்சம் comedy-ஆக இருந்தது.

ரீதிகௌளை ஒரு அற்புத ரக்தி ராகம். எப்படி இழுத்தாலும் அழகாக வளரும் வகையில் அமைந்த ராகத்தை எம்.டி.ராமநாதன் எடுத்துக் கொண்டு அதி விளம்ப காலப்பிரமாணத்தில் 'ஜனனி நினுவினா' பாடினாலும் மிளிரும், ஜி.என்.பி எடுத்துக் கொண்டு, பல துரித சங்கதிகள் புகுத்தி "பரிபாலயமாம்" பாடினாலும் மிளிரும், மதுரை மணி மத்யம காலத்தில் "மதி சேகரன் மகனே"-வின் patesnded சர்வலக்ஹு ஸ்வரங்கள் பாடினாலும் களை கட்டிவிடும். அதை சப்-மெயின் ராகமாக தேர்ந்தெடுத்து ஆலாபனை செய்தார். ரீதிகௌளையின் சஞ்சாரங்களை மெல்ல மெல்ல விரிய வைத்த போது, ஆலாபனையில் 'வல்லினம்' 'மெல்லினம்' (அதாவது அழுத்த வேண்டிய இடத்தில் அழுத்தி, அமுக்க வேண்டிய இடத்தில் அமுக்கி வாசிப்பது) உணர்ந்து வாசிப்பது என்று சொல்வார்களே, அதன் பொருள் நன்றாக விளங்கியது. கீர்த்தனை வாசித்த விதத்தையும் அதனைத் தொடர்ந்த கல்பனை ஸ்வரங்களையும் பற்றி சொன்னால், இக்கட்டுரையை எழுதுவது 'லலிதா ராமா?, அல்லது கிளிப்பிள்ளையா என்று ஒரு பின்னூட்டு வருவது நிச்சயம்!

ரீதிகௌளையை முடித்த பொழுது கையில் 45 நிமிடமே எஞ்சியிருந்த வேளையில் கச்சேரியின் பிரதான ராகமாக கல்யாணியை வாசிக்க ஆரம்பித்தார். கல்யாணியின் பல பரிமாணங்களை அரங்கிற்கு ஜெயந்தி அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டிருந்த போது சம்பந்தமேயில்லாமல் முந்தைய நாள் ஃப்ளோரிடா ஸ்டேட் யூனிவர்சிடியிலிருந்து எங்கள் அலுவலகத்திற்கு வந்திருந்த ஃபொரபசர் 'textile composites'-ஐப் பற்றி கூறியது நினைவிற்கு வந்தது. பல விதமான இழைகளை வலிமைக்காக, நிறத்திற்காக, தோல் மேல் படும் உணர்விற்காக பல விதமான வகைகளை இணைப்பதிலிருந்து மெக்கானிகல் இஞ்சினியர்கள் நிறைய கற்று கொள்ளலாம் என்றார். ஜெயந்தி வாசித்த கல்யாணியின் இழைகளும் அப்படித்தான், பத்து நிமிட ஆலாபனை நிறைவை நெருங்கிய போது, இழைகள் அனைத்தும் சேர்க்கப்பட்டு ஒரு அழகிய, கோவை உருவாகியிருந்தது.

தானம் நமது இசைக்குமட்டுமேயுரிய 'semi rythmic item' ஆகும். (ஹிந்துஸ்தானியிலும் தானம் போல சில ஐட்டங்கள் உண்டு என்பதால் நமது என்பதை 'இந்திய' என்று வைத்துக் கொள்வோம்). நிறைவான தானத்தை கேட்க அரிதாகிவிட்ட நிலையில், தானத்திற்கென்றே பெயர் பெற்ற வாத்தியத்தில் விஸ்தாரமான தானத்தை கீர்த்தனத்துக்கு முன் வாசித்தது மகிழ்ச்சியில் ஆழ்த்தியது. கச்சேரி ஆரம்பித்து ஒரு தியாகராஜர் கீர்த்தனை கூட வாசிக்காத நிலையில், பிரதான கீர்த்தனையாக "ஏதாவுனரா" வாசிக்க போகிறார் என்று நினைத்தேன். அதிலும் ஆச்சரியம்தான்! அவர் தேர்ந்தெடுத்தது மற்றுமொரு தீக்க்ஷிதர் கீர்த்தனையான, மிஸ்ர சாபு தாளத்தில் அமைந்த கிருதியான "பஜரே ரே சித்த'. "தேவீம் சக்தி பீஜோத் பவ மாத்ருகார்ண சரீரிணீம்", என்ற வரியைத் தாண்டிச் செல்வதென்பது almost impossible. ஜெயந்தி மட்டும் விதிவிலக்கா என்ன?, அந்த இடத்தில் இழைத்து இழைத்து நிரவலும், இரண்டு காலங்களில் ஸ்வரமும் வாசித்து, குறைப்பில், மிருதங்க வித்வானுடனும், கட விதூஷியுடனும் சேர்ந்து நடத்திய "sawal javaab type" குறைப்பு மிகவும் ரசிக்கும்படியாகவும், ஜெயந்தியின் arithmetical skills-ஐ சபையோர் உணரும் வகையிலும் அமைந்தது. எத்தனைதான் இரண்டு களை ஆதி தாளத்தில் அமைந்த தனி ஆவர்தனத்தை கேட்டாலும் அலுக்காது என்றாலும், ஒரு மாறுதலுக்காய், பல நாட்களுக்குப் பின் கேட்கக் கிடைத்த மிஸ்ர சாபு தனி ஆவர்த்தனம் மிகவும் ரசிக்கும்படி இருந்தது.

நல்ல அரங்கில், அற்புதமாய் அமைந்த கச்சேரியில் ஒரே குறை, அது இரண்டு மணி நேரக் கச்சேரியாக இருந்ததுதான். இன்னும் ஒரு மணி நேரம் இருந்திருப்பின் நன்றாக இருந்திருக்கும். இருப்பினும், அதனைத் தொடர்ந்த கச்சேரியின் எனது fav. திருச்சி சங்கரன் வாசிக்க இருந்ததால் அத்தனை குறை தெரியவில்லை. மைசூர் மஞ்சுநாத், திருச்சி சங்கரன் புடை சூழ, மல்லாடி சகோதரர்கள் பாடிய கச்சேரி அற்புதமாக அமைந்தது. அதைப் பற்றி முடிந்தால் அடுத்த பதிவில்.

அதைவிட முக்கியம், இசை மழையில் நனைய வேண்டுமெனில் இந்த சீசனில் அடை மழையில் நனைந்துதான் ஆக வேண்டும் போலிருக்கிறது. சபா எல்லாம் டல்லடிக்கிறது. 17-ஆம் தேதி, 9.15-க்கு மழைக்கு ஒதுங்கிய நான், அவ்விடத்தைவிட்ட நகர 10.30 ஆகிவிட்டது (மழை அப்போதும் விடவில்லை). வருண பகவானின் கருணையை வரும் வருடங்களுக்கு கொஞ்சம் மிச்சம் வைத்துக் கொள்ள யாராவது சொன்னால் நன்றாயிருக்கும் (17-ஆம் தேதி கச்சேரியைப் பற்றி எழுதி முடிக்கவே 20-ஆம் தேதி ஆகிவிட்ட நிலையில், எல்லா கச்சேரிகளைப் பற்றியும் precise writing எழுதலாம் என்றால், அதற்கும் மனமில்லை...ஹும்....)